Χαρακτηριστικό στοιχείο του υδάτινου πλούτου της περιοχής αποτελεί η πλούσια ανάβλυση των πηγών του ποταμού Ερυμάνθου. Σε όλο το ανάγλυφο της νότιας πλευράς, είναι εγκατεστημένες μικρότερες και μεγαλύτερες πηγές, όλες απόλυτα και αρμονικά συνδεδεμένες με το οικοσύστημα της περιοχής. Στα περισσότερα χωριά οι πηγές αυτές αναδεικνύονται χάρη σε λιθόκτιστες κατασκευές που συγκαταλέγονται στα αρχιτεκτονικά – πολιτιστικά μνημεία της περιοχής. Ακόμα, πολλά λιθόκτιστα γεφύρια είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον ποταμό Ερύμανθο και αρμονικά ενταγμένα στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής, τα περισσότερα κατασκευασμένα τον 19^οαιώνα. Κι αυτά με τη σειρά τους αποτελούν δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής εκείνης της περιόδου καθώς και σημαντικά στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Από την αρχαιότητα ο Ερύμανθος αποτελούσε το φυσικό σύνορο ανάμεσα στην Αρκαδία και την Ήλιδα. Αφού λοιπόν διασχίσει την Αρκαδία έχοντας δεξιά το όρος Φολόη και αριστερά τη χώρα της Θέλπουσας, εκβάλλει στον ποταμό Αλφειό που βρίσκεται δυτικά του ποταμού Λάδωνα, στα σύνορα των δύο νομών, στην περιοχή νότια των χωριών Ξηροκάμπου  Άσπρα σπίτια και Βασιλακίου. Ο Ερύμανθος λέγεται επίσης Ντοάνα.

Σύμφωνα με την μυθολογία, στα καθαρά νερά του Ερυμάνθου λουζόταν η Άρτεμις, η αρχηγός των Θηρών με την ακολουθία της. Σύμφωνα με τον ιστορικό Πολύβιο, Ερύμανθος είναι το Λιβαρτζινό ποτάμι, στα νοτιοανατολικά της Ψωφίδας.  Η Ψωφίς ήταν αρχαία πόλη - κράτος της Αρκαδίας. Σήμερα ανήκει διοικητικά στον Νομό Αχαΐας και στον δήμο Αροανίας. Ιδρύθηκε από Πελασγούς και ήταν από τις σημαντικότερες πόλεις-κράτη της αρχαίας Αρκαδίας. Ιδρυτής και οικιστής της πόλης ήταν ο Ερύμανθος γιος του Αρίστα, απόγονος του Πελασγού και του Αρκάδα. Οι Ψωφίδιοι λάτρευαν και τον ομώνυμο ποτάμιο θεό, τον Ερύμανθο, για τον οποίο είχαν χτίσει και ναό. Μέσα στο ναό υπήρχε και το λατρευτικό του άγαλμα. Λέγεται πως το άγαλμα του Ερυμάνθου το απεικόνιζαν οι Ψωφίδιοι στα νομίσματά τους κατά τα ρωμαϊκά χρόνια. Ο Θεός παριστάνεται γενειοφόρος, μισοξαπλωμένος με το στήθος γυμνό και τον αριστερό αγκώνα ακουμπισμένο σε πιθάρι, από το οποίο τρέχει νερό.

Το πέρασμα του Ερυμάνθου είναι μια φυσιολατρική εκδήλωση που έχει γίνει παράδοση τα τελευταία χρόνια. Με τη συμμετοχή και της ΜΚΟ Ερύμανθος, πεζοπορικοί φυσιολατρικοί και οικολογικοί σύλλογοι, συγκεντρώνονται κάθε χρόνο για ν' ακολουθήσουν μια διαδρομή δίπλα στο όμορφο ποτάμι του Ερυμάνθου, που αποτελεί και τμήμα του αρχαίου μονοπατιού απ' την Ψωφίδα έως στην Ολυμπία.

Η προσπάθεια όλων όσοι συμμετέχουν είναι εστιασμένη στη διάσωση του ποταμού και του περιβάλλοντός του, από έργα των οποίων η ενεργειακή προσφορά είναι ελάχιστη απέναντι στην οικολογική καταστροφή και αμφίβολης ανταποδοτικότητας σε σύγκριση με τις δυνατότητες ήπιας τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής.

Μερικά από τα πιο γνωστά βότανα που μπορεί να συναντήσει κανείς στην ευρύτερη περιοχή του Ερυμάνθου, είναι η ρίγανη, το χαμομήλι, το βάλσαμο,τη τσουκνίδα, το κάρδαμο, την αγριάδα, τον μάραθο, τα γαϊδουράγκαθα, τα άγρια χόρτα, κ.α. Αν κάποιος επισκεφτεί την περιοχή μπορεί να τα θαυμάσει, να τα μυρίσει, να τα φωτογραφήσει και αν θέλει να συλλέξει μερικά με ιδιαίτερη προσοχή με σκοπό να μην χαθεί το είδος καθώς απειλούνται με εξαφάνιση. Τα περισσότερα από αυτά καταναλώνονται από μικρούς και μεγάλους είτε γιατί πίνονται ως αφεψήματα είτε γιατί δίνουν νοστιμιά στο καθημερινό τραπέζι αλλά ακόμη και επειδή έχουν ποικίλες θεραπευτικές ιδιότητες.

Ο Ερύμανθος έχει όλο το χρόνο νερό, και τα νερά του είναι ορμητικά. Έτσι, διατρέχει μια απόσταση περίπου 60 χιλιομέτρων και ως φυσικό αγαθό, εμπλουτίζει τη χλωρίδα και την πανίδα των ορεινών και ημιορεινών περιοχών τις οποίες διασχίζει. Σ’ αυτό το πλούσιο οικοσύστημα 20 περίπου χωριά έχουν συνδέσει τη ζωή και την ιστορία τους με τα νερά του ποταμού.

Ζαλωθήκαμε τα σακίδια μας και μέσα από κατηφορικό χωματόδρομο χανόμαστε στην πυκνή βλάστηση. Γινόμαστε αμέσως πρωταγωνιστές στο σκηνικό μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας που η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη!
Όσο κατηφορίζουμε προς τα έγκατα του φαραγγιού τα χρώματα λιγοστεύουν… όλα γίνονται καταπράσινα! Το μονοπάτι στενεύει καθώς κινείται κατά μήκος των ρεματιών, τα πατήματα δυσκολεύουν και τα βλέμματα κοιτούν μόνο κάτω. Ένας μικρός ανήφορος και βρισκόμαστε μπροστά στον πρώτο καταρράκτη: