Ξηρόκαμπος

Η κοινότητα Ξηροκάμπου-Αμπαρίου είναι ημιορεινή και η οικονομία του στηρίζεται κυρίως στον πρωτογενή τομέα. Υπάρχει κτηνοτροφία, με εκτροφή αιγοπροβάτων καθώς και γεωργία, με την καλλιέργεια κυρίως καρποφόρων δέντρων ελαιόδεντρων και αμπελώνων.,

Στους πρόποδες του όρους Φολόης κάτω από το λόφο Αστρά υπάρχει ένα οροπέδιο στο οποίο απλώνεται το Δημοτικό Διαμέρισμα Ξηροκάμπου του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας.
Ανατολικά οι πλαγιές του οροπεδίου βρέχονται από τον Ερύμανθο ποταμό που είναι το φυσικό όριο του Ν. Ηλείας με το Ν. Αρκαδίας.
Ένα κομμάτι στα νότια επίσης βρέχεται από τον Ερύμανθο και συνορεύει με την κοινότητα Βασιλακίου, (Λυκούρεσι) ενώ στα Βόρεια συνορεύει με τον Αστρά και με κτήματα της κοινότητας Νεμούτας.
Η αρχική ονομασία του Ξηρόκαμπου,όπως μαρτυρείται ήταν “Φτερόκαμπος“ από τις πολλές φτέρες που φύτρωναν εκεί.
Πριν γίνουν οι πρώτες εγκαταστάσεις η περιοχή ήταν γεμάτη από αγραπιδιές «αγκορτσιές», σφερδούκλια και αμυγδαλιές.
Οι πολλές αμυγδαλιές του χωριού, ιδιαίτερα την περίοδο της ανθοφορίας, έδιναντην αίσθηση στους μαθητές στο μάθημα της Έκθεσης να περιγράφουν το χωριό «ως ένα τεράστιο πανέμορφο ανθισμένο μπουκέτο» έτσι όπως αντίκριζε κανείς απότο καταράχι το χωριό.
Ο Ξηρόκαμπος ως κοινότητα συγκροτείται μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους (1832).
Ως γνωστόν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η περιοχή λυμαινόταν και κατεχόταν από Τουρκοαλβανούςπου είχαν εγκατασταθεί στο χωριό Λάλα.
Οι Έλληνες για να προστατευτούν πήγαν Ανατολικότερα και κατοίκησαν στο χωριό της Νεμούτας, που απ’ ότι λέγεται ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό της περιοχής μετά από το χωριό «Στρέφι».
Μετά την απελευθέρωση – 1832 – για μεγάλο διάστημα οι Έλληνες κράτησαν το διοικητικό σύστημα των Τούρκων.
Έτσι οι προύχοντες που εισέπρατταν τους φόρους από τους κατοίκους επί τουρκοκρατίας συνέχισαν και στο νέο ελληνικό κράτος.
Στη Νεμούτα προύχοντας ήταν ο Πανάγος Σακελλάριος.
(το “Σακελλάριος” είναι τίτλος ιεροσύνης που στη συνέχεια έγινε επώνυμο.)
Γύρω στα 1850-1860 γίνονται οι πρώτες εγκαταστάσεις στον Ξηρόκαμπο
Με αφορμή το «χαράτσι» που έπρεπε να πληρώνεται, ένας από τους γιούς του Πανάγου Σακελλάριου, ο Γιάννης Σακελλάριος (Παπαδόγιαννης) πήρε κάποιες οικογένειες και κατέβηκε στον«Φτερόκαμπο» για μόνιμη εγκατάσταση.
Μέχρι τότε κατέβαιναν στο χωριό αυτό με τα γιδοπρόβατα τους και είχαν φτιάξει κάποια αγροτόσπιτα αλλά μόνιμα έμεναν στην Νεμoύτα.
Την περιοχή πλέον την ονόμασαν «Ξηρόκαμπο» γιατί δεν είχαν αρκετές πηγές που μπορούσαν να ποτίσουν τον κάμπο αυτό.

Ας έρθουμε τώρα στη ρυμοτομία του χωριού μας.
Ο Ξηρόκαμπος έχει μια μοναδική ρυμοτόμηση καθώς απλώνεται ανάμεσα σε παράλληλους και κάθετους δρόμους με τα σπίτια να έχουν γύρω τους μεγάλους κήπους, έτσι που να θυμίζουν αυτόνομες επαύλεις.
Λέγεται, ότι Γιάννης Σακελλαρίου Σακελλαρόγιαννης ή <Παπαδόγιαννης> ο οποίος σίγουρα ήταν ο πιο γραμματισμένος, όπως έλεγαν οι παλαιοί, έβαλε την αρχή του σχεδίου αυτού.
Σύμφωνα με τον κλήρο που είχε δοθεί σε κάθε οικογένεια ο σχεδιασμός και η ρυμοτόμηση του χωριού έγινε σύμφωνα με πατροπαράδοτες ελληνικές συνήθειες, έχοντας θεωρήσει ως κέντρο του χωριού το χώρο της Εκκλησίας.
Ο πρώτος κεντρικός δρόμος που ένωνε τον οικισμό με την Αρχαία Ολυμπία και την έδρα του Δήμου Ολυμπίων που ήταν τότε το Πελόπιο (Κρεκούκι) ήταν από τη θέση “Λαγκάδα” και κατέβαινε στη Κάμενα και από εκεί στα Ολύμπια.
Πρώτη είσοδο, του χωριού ήταν η Μποκρίλα και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ο σημερινός δρόμος μετά την κατασκευή του γεφυριού το 1932-33 και έτσι ικανοποιείτο η επιθυμία του ιδρυτή του χωριού, του Σακελλαρόγιαννη, να περνά ο κεντρικός δρόμος και μπροστά από το σπίτι του.

Το μεγάλο πρόβλημα του χωριού μας ήταν πάντα η ύδρευση.
Στο χωριό υπήρχαν δύο πηγές για τις ανάγκες των ανθρώπων, η μία στη θέση “Πουλιού” που το νερό δεν ήταν αρκετό και μία στη θέση “Μπούζα” σε ένα ρέμα.
Το νερό του “Πουλιού” ήταν λίγο και χρειαζόταν να μαζευτεί για να μπορούν οι κάτοικοι να το παίρνουν.
Τότε ο Σακελλαρόγιαννης κάλεσε όλες τις γυναίκες του χωριού να του πάνε αυγά και μια οκά κοζιά ( το μαλλί από τις κατσίκες) με αυτά τα υλικά έφτιαξε μια μεγάλη γούρνα, με άργιλο και τα ασπράδια από τα αυγά,μέσα στην οποία συγκεντρωνόταν το νερό και έτσι την ημέρα μπορούσαν οι κάτοικοι να πιάσουν αρκετή ποσότητα .
(στα χωριά μας δεν είχαμε τσιμέντο)
Του “Μπούζα” ήταν πηγή με μεγαλύτερη ποσότητα νερού, είχε μια ξύλινη κουρούτα και πιο κάτω είχαν πλύστρες για να πλένουν οι γυναίκες.
Σύμφωνα με στοιχεία που είχαν βρεθεί στη κοινότητα
ο Σακελλαρόγιαννης διέθεσε 28.000 δραχμές το 1920, αρκετά μεγάλο ποσό για την εποχή, για να φέρουν το νερό από τη βρύση που ήταν στο Αμπάρι, με την προϋπόθεση ότι θα λειτουργούσαν δύο βρύσες, μια στην εκκλησία και μια στο σπίτι του.
Δυστυχώς όμως τα είχε καταθέσει στην τράπεζα του Καραβασίλη η οποία πτώχευσε και έτσι χάθηκαν τα χρήματα.
Παρακάτω παρουσιάζονται στοιχεία για την ίδρυση και λειτουργία αυτής της τράπεζας.
Είχε φτιάξει μια επιτροπή που αποτελείτο από κάποιο Χρυσανθακόπουλο από του Δούκα, το Λυκούργο Σακελλάριο που ήταν δικηγόρος, τον Παπαϊωάννου Στάθη και άλλους δύο που τα ονόματα τους δεν τα θυμούνται.
Τελικά, το νερό ήρθε από το Αμπάρι αργότερα, περίπου το 1956-58,επί προεδρίας Πανάγου Δουφέκαμε πολύ προσωπική εργασία των κατοίκων.
Αφού ήρθε το νερό στη δεξαμενή που είχε κατασκευασθεί στο κτήμα του γερο-Δημήτρη του Λέντζιου.

Στην αρχή το νερό διανεμήθηκε στα εξής σημεία, μια βρύση στο οικόπεδο του προέδρου:

1. Πανάγου Δουφέκα που υπάρχει και σήμερα,
2. μια κοντά στο σπίτι του Χρήστου τουΛέντζιου,
3. μια κοντά στο σχολείο,
4. μια κοντά στου Θάνου του Δούμα,
5. μια κοντά στου Πανάγου του Σακελλαρίου, (το σπίτι σήμερα του Θεόδωρου Παπαηλίου),
6. μια στου Πέτρου του Καραμπέτσου,
7. και μια στου Ζήση.

Πρώτο μέλημα τους μετά την μόνιμη εγκατάσταση στον οικισμό ήταν να φτιάξουν εκκλησία προκειμένου να ικανοποιήσουν τις θρησκευτικές τους ανάγκες.
Έτσι, άρχισαν να συζητούν ποιον προστάτη Άγιο θα επιλέξουν.
Έγιναν προτάσεις για τον Άγιο Γεώργιο ή την Αγία Μαρίνα, που στο όνομα αυτής της Αγίας σώζονται ερείπια στη θέση “Λιβάδι” στο Αμπάρι.
Αποφάσισαν μετά από τριπλή κλήρωση κατά την οποία και τις τρεις φορές έβγαινε το όνομα της Αγίας Μαρίνας να επιλέξουν ως πολιούχο του χωριού την “Αγία Μαρίνα” που εορτάζει την 17η Ιουλίου.
Η Αγία Μαρίνα φτιάχτηκε με το υστέρημα και τον κόπο των κατοίκων που κουβαλούσαν τα υλικά με τα ζώα.
Η εκκλησία είναι πετρόκτιστη ρυθμού απλής Βασιλικής.
Το 1912 η στέγη της εκκλησίας καταστρέφεται από φωτιά και τότε χρησιμοποιήθηκαν όχι κεραμίδια βυζαντινά χειροποίητα που τα είχαν φτιάξει μόνοι τους αλλά γαλλικά κόκκινα κεραμίδια ακριβώς αυτά τα ίδια που χρησιμοποιήθηκαν και στην πρόσφατη ανακαίνιση της στέγης.
Η Αγία Μαρίνα είναι το παλαιότερο κτίριο του χωριού μας που διατηρείται αρκετά καλά (και είναι σημείο αναφοράς για όλους μας
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στο μεγαλόπρεπο καμπαναριό.
Ιδιαίτερο κόσμημα της εκκλησίας μας είναι το ξυλόγλυπτο από ελληνική καρυδιά τέμπλο, η διακοσμημένη οροφή και ο ξύλινος γυναικωνίτης. Οι εικόνες του τέμπλου είναι χειροποίητες και αγιογραφημένες στο Αγ. Όρος.
Η Αγία Μαρίνα έχει χαρακτηριστεί διατηρητέα, αξιόλογο δείγμα αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα ρυθμού Βασιλική, από την 6η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, σύμφωνα με το υπ΄αριθ.5265/17-11-2010 έγγραφο της Γενικής Δ/νσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής κληρονομιάς.
Το 2013 με προσωπικά έξοδα των οικογενειών Βασιλόπουλου-Αναστασόπουλου επισκευάσθηκε η ετοιμόρροπη σκεπή του ναού κάτω από την εποπτεία της 6ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και της εκκλησιαστικής Ναοδομίας.
Η διατήρηση – αναπαλαίωση του ναού είναι υποχρεωτική για να μην επέλθει άλλη καταστροφή από τη διάβρωση του χρόνου.

Ταυτόχρονα με το κτίσιμο της εκκλησίας οι κάτοικοι δεν παρέλειψαν να κατασκευάσουν στην Βορινή πλευρά της εκκλησίας και ένα κτίριο για σχολείο.
Δυστυχώς, δεν τους εδόθη η άδεια λειτουργίας, γιατί στο περίγυρο της εκκλησίας ήταν και το νεκροταφείο του χωριού.
Μετά από αυτό αναγκαστήκαν τα παιδιά να κάνουν σχολείο σε σπίτια του χωριού, όπως στου Βασίλη Ψεύτη του Παπαεπαμεινώνδα Σακελλάριου και στη συνέχεια στου Παναγή Σακελλαρίου που ταυτόχρονα ήταν και χώρος διαμονής των δασκάλων.
Μετά τους σεισμούς του 1954 οι κάτοικοι αποφάσισαν σε χώρο της εκκλησίας, στην αρχή του οικοπέδου, να κατασκευάσουν ένα κτίριο από ωμόπλινθους για να στεγαστεί το σχολείο.
Εκεί πήγαν όλα τα παιδιά που είχαν γεννηθεί μετά το 1945. Αυτός ο χώρος αργότερα χρησιμοποιήθηκε σαν κοινοτικό γραφείο και κοινοτικό ιατρείο, το οποίο γκρέμισαν για την κατασκευή της πλατείας.
Τα παιδιά που γεννιόνταν από το ΄52 και μετά φοιτούσαν τις τελευταίες τάξεις στο καινούριο πετρόκτιστο διθέσιο σχολείο, που και σήμερα στεγάζετε το σχολείο.
Εκτός από τις αίθουσες διδασκαλίας και τα γραφεία των δασκάλων υπήρχαν μαγειρείο, τουαλέτες κοριτσιών- αγοριών με ντουζιέρες- αποδυτήρια.
Στο κάτω μέρος του οικοπέδου του σχολείου οι μαθητές είχαν δημιουργήσει παλιά ένα πολύ όμορφο ανθόκηπο που τον συντηρούσαν και που συναγωνίζονταν ποια δυάδα θα δημιουργήσει το καλύτερο κομμάτι. Τον ανθόκηπο τον είχαν χωρίσει με ποταμόπετρες σε μικρά τετράγωνα απλωμένα περιμετρικά σε ένα στρογγυλό κεντρικό παρτέρι. Ας αναφέρουμε τους δασκάλους που θυμόμαστε Θωμόπουλος-Μπουσμούρα-Δάλκος-Ζούπας-Κοπανάς-Αγγελόπουλος-Νίτσα Aγγελοπούλου– Λυκούργος Αλεξίου.
Μετά το σεισμό, με την αποκατάσταση των σπιτιών, κτίστηκε και το καινούριο πετρόκτιστο διθέσιο σχολείο από Λαγκαδινούς κτίστες.
Στις δύο του αίθουσες γενιές των μικρών Ξηροκαμπιτόπουλων, Αμπαραίων και Χαναίων δέχονται τα πρώτα γράμματα, αυτά που ασφαλώς σε πολλά από αυτά τα παιδιά θα τους ανοίξουν τα φτερά για να πάνε παραπέρα.
Αυτό το παραπέρα ήτανε το Γυμνάσιο ή το Σχολαρχείο στο χωριό του Δούκα ή στο χωριό Πελοπίου.
Αξιοθαύμαστη η προσπάθεια των παιδιών που έρχονται από τα Χάνια στο σχολείο του Ξηροκάμπου αλλά και των παιδιών που έπρεπε να πάνε στο Δούκα και στο Πελόπιο με ένα καρβέλι ψωμί για την εβδομάδα μακριά από τις οικογένειες τους.
Όταν αργότερα λειτούργησε το Γυμνάσιο του Βασιλακίου
για τα παιδιά του Ξηροκάμπου και του Αμπαρίου τα πράγματα έγιναν απλούστερα.
Συνέχιζαν όμως τα παιδιά από τα Χάνια να ταλαιπωρούνται καθημερινώς τις βροχερές χειμωνιάτικες μέρες διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα μέσα στη λάσπη υποχρεωμένα να αλλάζουν – αν είχαν – παπούτσια προκειμένου ευπρεπώς να παρακολουθήσουν τα μαθήματα.
Σήμερα δυστυχώς το σχολείο δεν λειτουργεί. Η υπογεννητικότητα έπληξε και το χωριό μας. Ευτυχώς όμως που στην αυλή του και σήμερα καταφεύγουν τα παιδιά και παρήγορα ακούγονται τα παιχνίδια, οι φωνές τους που σμίγουν με τα κελαηδίσματα των πουλιών στα κλαδιά της πανύψηλης και αγέρωχης κουκουναριάς μας, φυτεμένης από τα παιδιά του χωριού γύρω στο 1955.
Ανάγκη των παιδιών που ξεκίνησαν την μαθητική τους ζωή σ’ αυτό το σχολείο είναι να ξαναζωντανέψουν τα παρτέρια με τα πανέμορφα λουλούδια τους.

1850 Μετά τις πρώτες εγκαταστάσεις στον Ξηρόκαμπο- Αμπαρίου, το μικρό αυτό χωριό παρακολουθεί τις οικονομικές και πολιτικές περιπέτειες του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους: πτώχευση επί Χαριλάου Τρικούπη,
1886 ατυχής πόλεμο των Ελλήνων, οι μεγάλες δυνάμεις μετά την παραχώρηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα υποκινούν την Τουρκία να επιτεθεί στην Ελλάδα και πράγματι οι Τουρκικές δυνάμεις φτάνουν μέχρι και τη Λαμία.
1914-18 στην κήρυξη του Ά παγκοσμίου πολέμου λίγο πριν τους επιτυχείς βαλκανικούς πολέμους (1912-13) όταν η Ελλάδα διπλασιάζεται σε πληθυσμό και έκταση (σχεδόν τα σημερινά σύνορα) οπότε έχουμε και το πρώτο κύμα μετανάστευσης στην Αμερική.
Ο Γιάννης Μαντάς, ο Ιωάννης Παναγόπουλος, ο Ανδρέας Παναγόπουλος, και ο Σακελλαρίου είναι οι πρώτοι που φεύγουν για την Αμερική.
Μερικοί απ’ αυτούς μαθαίνοντας μετά από λίγα χρόνια την κήρυξη του Ά παγκοσμίου πολέμου (1914-18) επιστρέφουν ως εθελοντές στο χωριό προκειμένου να υπερασπιστούν τη πατρίδα.
1912-22. Ενώ διπλωματικά ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει, για τα Ελληνικά δεδομένα, συνεχίζεται στην Μικρασιατική εκστρατεία. Σ’ αυτήν πολεμούν και Ξηροκαμπίτες ο Γεωργίκος Μαντάς ο οποίος και αιχμαλωτίζεται καθώς και τα δύο παιδιά του παπά Ανδρέα Παπαηλίου, Νικόλαος και Θεόδωρος Παπαηλίου, ο Πανάγος Δούμας, ο Γιάννης Ψεύτης, ο Γιάννης Κράππας, ο Ασημακόπουλος Ασημάκης, ο Κων/νος Δούμας, ο Κατσαιδώνης Χρήστος ….
1940. Β’ παγκόσμιος πόλεμος και πάλι ζωντανή η παρουσία των κατοίκων του Ξηρόκαμπου.
Ο Βασιλόπουλος Βασίλειος, ο Καραμπέτσος Αλέξιος, ο Θεόδωρος Παπαηλίου του Νικολάου, ο Γεώργιος Νικολακόπουλος και ο Μπεζεριάνος Πέτρος παίρνουν μέρος στο πόλεμο οι οποίοι όλοι γύρισαν στο χωριό τους και κάποιοι από αυτούς τραυματισμένοι.
Ο Πέτρος Παναγόπουλος όμως γύρισε μεν, αλλά καίρια τραυματισμένος στους πνεύμονες εξέπνευσε μετά από λίγο καιρό στο νοσοκομείο.
1943-45. Κατοχή και αντίσταση. Το χωριό δοκιμάζεται και βιώνει κακουχίες, πείνα, στερήσεις, ειδικά κατά τη περίοδο του εμφυλίου ομολογούνται μεμονωμένα δυσάρεστα περιστατικά για τα οποία δεν υπήρξαν αντίποινα.
Ενδεικτικός είναι ο κατάλογος στη μαρμάρινη στήλη του ηρώου στο προαύλιο της Αγίας Μαρίνας.
ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΡΩΟΥ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΑΠΠΑΣ
ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΝΤΑΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΚΡΙΝΤΗΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΜΑΡΝΑΚΗΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΕΖΕΡΙΑΝΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΟΥΦΕΚΑΣ
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΝΤΑΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΑΝΤΑΣ
ΗΛΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΕΖΕΡΙΑΝΟΣ
Δεκαετία 1960. Η Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και το 1960 έχουμε ένα άλλο κύμα μετανάστευσης αφενός στη μακρινή ήπειρο της Αυστραλίας και αφετέρου στη Γερμανία. Τα παιδιά από την οικογένεια του Γεώργιου Σμαρνάκη, τα παιδιά της χήρας Ρεβέκας Μαντά, τα παιδιά του Σταύρου Μαντά, ο Πάνος Γ. Ασημακόπουλος καθώς και μέλη της οικογένειας Ευστάθιου Παπαϊωάννου φεύγουν για την μακρινή Αυστραλία.
Για τη δε Γερμανία φεύγουν τα παιδιά του Ασημάκη Ασημακόπουλου Αντρέας και Ιωάννης, η Παπαηλίου Γιώτα, η Ζαρκαδάκη Δήμητρα ο Βασίλης Φλέσσας, ο Χαράλαμπος Παρασκευόπουλος, η Νικολακοπούλου Ρίνα, η Παπαιωάννου Νία η Κατσαίδώνη…
Ρημαγμένοι καθώς ξεκίνησαν και σε τόσο τρυφερές ηλικίες κατάφεραν εντούτοις να προοδεύσουν και να σταθούν ποικιλοτρόπως στις οικογένειές τους.
Αξίζει να επισημάνουμε ότι το χωριό μας κατάφερε να έχει τα αναγκαία αγαθά και να επιβιώνει παρ’ όλες τις δυσκολίες και τους πολέμους της εποχής.
Οι κάτοικοι του Ξηροκάμπου – Αμπαρίου έχουν μια μικρή αυτονομία
Ασχολούνται με αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, παράγουν καλαμπόκι-λάδι-κρασί-σιτάρι-δημητριακά. (βασικές ανάγκες να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Συλλέγουν το ρετσίνι, βασικός οικονομικός πόρος, αν και επίπονος.
Βοσκοί προβάτων κατσικιών γουρουνιών και ελαχίστων αγελάδων.
Μεγάλη αγάπη έχουν στα άλογα, τα βόδια ως μέσα καλλιέργειας των χωραφιών και εξέχουσα αγάπη στα σκυλιά τους, όντας κυνηγοί.
Για τούτη τη μικρή κοινωνία του χωριού μας, αξιοθαύμαστος είναι ο πίνακας που ακολουθεί με τα παλαιά επαγγέλματα και την τόση μεγάλη σπουδαιότητα που πρόσφεραν στα μέλη αυτής της κοινωνίας.
Ιερείς